Λυπάμαι...

Λυπάμαι...

_Μια παρουσία_

Νιώθω κάτι συμβαίνει...
Μια παρουσία, ένα όνειρο
κι εσύ... δεν ξέρω αν είσαι αληθινή...
Και τρέμω....
Τρέμω στη σκέψη μήπως εξαφανιστείς...
πες μου τι είσαι πριν χαθείς...

Αν είσαι ψέμα, δεν πειράζει...
Τίποτα πια δε με αλλάζει
Μόνο να σε κοιτώ...
Μόνο να σ' αγαπώ...

Κι αν είσαι όνειρο που σβήσεις...
και την καρδιά μου τη ραγίσεις...
μόνο θα σε κοιτώ...
μόνο θα σ' αγαπώ...

Περάσαν τόσα χρόνια.........
κι όμως ποτέ δε μου 'χεις φύγει απ' το μυαλό
πόσο σε θέλω, σ' αγαπώ...

Μου λείπεις...
κι όσο μου λείπεις, τόσο θέλω να σε δω...
θέλω να έρθω να σε βρω.

Κι αν είσαι ψέμα, δεν πειράζει...
Τίποτα πια δε με αλλάζει
Μόνο να σε κοιτώ...
Μόνο να σ' αγαπώ...

Κι αν είσαι όνειρο που σβήσεις...
και την καρδιά μου τη ραγίσεις...
μόνο θα σε κοιτώ...
μόνο θα σ' αγαπώ...

..:::...Μια ίδια μέρα...:::..

Μια ίδια μέρα, όπως την προηγούμενη...

Η κατάσταση του σώματός μου, όχι όπως θα ήθελε το ίδιο μου το σώμα να είναι...
Νιώθω σα να θέλω να φωνάξω....Νιώθω απαίσια...Σα να με τραβάνε να πάω κάπου που δεν θέλω.. Νιώθω κυνηγημένη...
Μήπως ειμαι για άλλη μια φόρα εγώ λάθος? Δεν μπορεί... Δεν γίνετε όχι.. Δεν το πιστεύω. Από όσες πλευρές κ αν το κοιτάξω, δεν είναι έτσι. Δεν μπορώ να το ανεχτώ πραγματικά

"ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΖΕΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΜΑ ΘΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΖΗΣΑΜΕ ΕΜΕΙΣ...ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΖΕΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΔΩ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ........."

Δεν μπορώ... Για άλλη μια φόρα το σώμα μου πονάει... Τα μάτια μου κόκκινα.... Νιώθω πάλι αυτόν τον φριχτό κόμπο στο στομάχι μου... Αυτή την φορά πονάω πιο πολύ.. Και δεν πρέπει... Δεν πρέπει γαμώτο. Φτάνει. Δεν έχω άλλα όρια.... ΦΤΑΝΕΙ. ΦΤΑΝΕΙ. ΦΤΑΝΕΙ. ΦΤΑΝΕΙ. Πώς μπορώ κ το ανέχομαι? Δεν μπορώ. Γιατί?
Πονάνε τα χέρια μου.. Πονάει η καρδιά μου.. Δεν αναπνέω σωστά για ακόμα μια φορά.. Και αυτό με αναγκάζει να παίρνω ανάσες από το σπρέι που χορηγούμαι..
Έχω κάνει λάθη στην ζωή μου... Είμαι άτομο θύμα Δεν το διάλεξα αυτό. Στην ζωή, ένας θα είναι το θύμα, κ ο άλλος το θήραμα. Δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό. Κανείς δεν μπορεί. Εγώ τουλάχιστον δεν έχω την δύναμη. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι απλά να το υποστώ κ να προσπαθήσω να συνεχίσω έτσι την ζωή μου. Πότε θα έρθει η μέρα που θα ακούσω¨"Έχεις δίκιο, συγνώμη"
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ? ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΖΗΤΑΩ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ?
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΝΑ ΣΑΠΙΖΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ?


Πονάω....
Ξέρω....

Υ.Γ empty

Όλα είναι ρόδα στην ζωή μας.

(Αυτές οι σκέψεις... Γράφονται μετά από μια κουραστική μέρα...)

Η κατάσταση του σώματός μου, θα έλεγα πως δεν είναι κ από τις πιο ξεκούραστες.
Ψυχολογικά? Δεν βρίσκω λέξη να το περιγράψω...
Νιώθω κόμπο στο στομάχι μου... Ξέρω τον λόγο. Είναι αρκετοί..
Πονάνε τα χέρια μου.. Πονάει η καρδιά μου..
Δεν αναπνέω σωστά έως καθόλου.
Έχω κάνει λάθη στην ζωή μου... Έχω κάνει κ πράγματα που ενώ έλεγα πως δεν θα μετάνιωνα ποτέ... τώρα θα ήθελα να δια γραφτούν από την ζωή μου...
Υπάρχει ένα ρητό... που λέει:

"Όλα είναι ρόδα στην ζωή.. Ρόδα είναι και γυρίζουν."

Γιατί ποτέ να μην ίσχυε αυτό?
Μετάνιωσα...
Πονάω....
Γιατί?

Υ.Γ Ευχαριστώ που το διαβάσατε.. Είναι κάτι που ήθελα πάντα να πω...