Κι αν δε σε ξαναδώ...

Eίναι κάτι φορές που θυμώνω
κι είναι κάτι στιγμές που αδιαφορώ
μα όλα γύρω μιλούν για σένα μόνο
πόσο θέλω ξανά να σε δω Κι αν δε σε ξαναδώ
δε σε ξαναδώ
τα μάτια μου θα κλείσω
μια ζωγραφιά θα γίνεις στο μυαλό
Κι αν δε σε ξαναδώ
δε σε ξαναδώ
δε θα ξαναδακρύσω
μι’ ανάμνηση θα γίνεις ν’ αγαπώ
Είναι κάτι φορές που σ’ αγαπάω
κι έιναι κάποιες στιγμές που σε μισώ
πόσο ακόμα θα ζω για να πληρώνω
λάθη που ξέρεις καλά φταίμε κι οι δυο
Κι αν δε σε ξαναδώ
δε σε ξαναδώ
τα μάτια μου θα κλείσω
μια ζωγραφιά θα γίνεις στο μυαλό
Κι αν δε σε ξαναδώ
δε σε ξαναδώ
δε θα ξαναδακρύσω
μι’ ανάμνηση θα γίνεις ν’ αγαπώ

Κλείνοντας την πόρτα στις συναισθηματικές ανάγκες μας, ανοίγουμε την πόρτα στην κατάθλιψη..

Τι μάθαμε σήμερα?

Η συντροφικότητα αποτελείται από 2 σκέλη: τη συναισθηματική επαφή και τη συναισθηματική ασφάλεια..
Φαίνεται πως αυτές οι 2 πτυχές της συντροφικότητας είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, όσο δεν πάει ο νους. Η συναισθηματική επαφή εξαρτάται από την ποιότητα της επικοινωνίας που υπάρχει ανάμεσα στο ζευγάρι. Παραδόξως η συναισθηματική ασφάλεια δεν επηρεάζεται από την ποιότητα της επικοινωνίας. Είναι καθαρά αποτέλεσμα του χρόνου που διαρκεί η σχέση.
Συνήθως, με τον άνθρωπο που έχουμε συναισθηματική επαφή καθώς παίρναν τα χρονια, αναπτύσσουμε και συναισθήματα ασφαλειας. Έτσι, έχουμε μάθει να ταυτίζουμε τη συναισθηματική επαφή με τη συναισθηματική ασφάλεια. Αν όμως δούμε τις μακροχρόνιες σχέσεις που υπάρχουν γύρω μας, θα διαπιστώσουμε πως σε πολλές από αυτές, 2 άνθρωποι που μπορεί να είναι συναισθηματικά εντελώς αποξενωμένοι μεταξύ τους, αλλα ταυτόχρονα, την αίσθηση της συναισθηματικής ασφαλειας και της σιγουριάς να την αντλούν ο ένας από τον άλλο. Αυτή η αίσθηση τους βοηθα να διατηρούν τη συναισθηματική τους ισορροπία που τους επιτρέπει να ανταπεξέρχονται στις καθημερινές τους υποχρεώσεις. Η ίδια η συναισθηματική ασφάλεια είναι εκείνη που τους επιτρέπει και να .. γκομενιζουν. Μόλις λοιπόν, αυτή η συναισθηματική ασφάλεια κινδυνεύει να χαθεί, τρελαίνονται... Όσο "ερωτευμένοι" και αν αισθανονται με κάποια καινούρια γνωριμία, όταν αισθανθούν ότι κινδυνεύει η συναισθηματική τους ασφάλεια αμέσως ξε-ερωτεύονται.
Ακόμα και αν χωρίσει το ζευγάρι, κάποιος από τους δυο ακόμα τρέφει συναιθήματα, ακόμα και αν ποτε δεν το ομολογήσει ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό. Οταν όμως μάθει ή διαπιστώσει πως ο πρώην σύντροφος του ξεκινάει μια καινούρια ζωή, και κάνει τα πρώτα βήματα στην νέα του αρχή, χάνεται η γη κάτω από τα πόδια του.. Γιατί?  Γιατί χάνεται συναισθηματική ασφάλεια..



Σας κούφανα?

Και αν κάποια βραδυά ξενυχτώ....

Όταν σε κοιτώ το υπόλοιπο τοπίο εξαφανίζεται...

Όλα γύρω μου μυρίζουν μια παλιά σιωπή...

Ενω ξέρω πως όλα έχουν τελειώσει, δεν έχει αλλάξει κάτι στο βλάμα που μου ρίχνεις...

Μήπως πρέπει να μην σε ξαναδώ?

Κάποια βραδια ακόμα νιώθω την σκιά σου, όταν απλά κάποιος φωνάζει το όνομα σου...
Κάποια βραδια, όλα! ΟΛΑ σε θυμίζουν!! Όσα μας ένωσαν, μα και όσα μας χωρίζουν...
Κάποια βραδια ακούω ακόμα την καρδια σου, μες τα δωμάτια μυρίζω το άρωμα σου....
Αχ ποσο θα ήθελα να ήμουνα μαζί σου, και ας ξέρω πως με έχεις βγάλει από την ζωή σου...

Κάποια βραδια λέω: "άλλο δεν θα αντέξω"
Θα βγω στους δρόμους σαν τρελή να σε γυρέψω...
Αχ ποσο θα ήθελα ψυχή μου το φιλί σου, και ας ξέρω πως με έχεις βγάλει από την ζωή σου...

Και αν κάποια βράδια η μοναξιά ακόμα με τρελαίνει..
Είναι που τόσο ξαφνικά, εμείς γίναμε ΞΕΝΟΙ.
Και αν κάποια βραδυά ξενυχτώ, και άλλη αγκαλιά γυρεύω....

τον ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ τελικά εγώ ΚΟΡΟΙΔΕΥΩ...

Bored

Δεν ξέρω τι να γράψω..
Απλά, αυτές τις τελευταίες 5 ημερες κάθε βραδυ πονάω..
Νιώθω πως κάτι ήταν ψεύτικο ή τώρα ζω στο ψέμα.
Γιατί να αγαπάμε? Αφού στο τέλος θα υπάρχει χωρισμός..
Ομολογώ πως είμαι σε ένα στάδιο παράξενο..
Που αλλου πιστεύω πως είμαι, και αλλου πραγματικά είμαι.
Κάποια βραδια η μοναξιά ακόμα με τρελαίνει..
Η καθημερινότητα και η ρουτίνα με κάνει k ξεχνιέμαι αλλα το βραδυ..
Ειδικά τα πρωινά...

Ποτέ μου...

Ποτέ μου δε κατάλαβα το μέγεθος της ανάγκης..της ανάγκης να σ'έχω δίπλα μου..Γιατί σε είχα δίπλα μου...
Σ'αγαζητώ..μες στο σκοτάδι του μυαλού μου...Χάνεται ο κόσμος μου, μένουν τα δάκρυα...
Τίποτε πια δεν είναι ομορφότερο..Tίποτε πια δεν μου κρατάει παρέα...
O πόνος και μόνον ο πόνος..  

Η αγάπη είναι μεγάλη...Είναι άπιαστο όνειρο...Η αλήθεια είναι πικρή...Το ψέμα γλυκό...

Ένα ταξίδι στο παρελθόν εκεί που τα πάντα αφήνονται... εκεί που όλα υπάρχουν...
Αναζητώ, το χαμένο μου εαυτό...
Στιγμές που έρχονται...που φεύγουν...

Όσο το κυνηγώ, κυνηγιέμαι... γίνομαι θύμα της... Και χωρίς να θέλω, ακολουθώ κάθε της βήμα...
Ένα ταξίδι στο παρελθόν, εκεί που η αλήθεια φανερώνεται... Εκεί που το ψέμα τελειώνει...
Αναζητώ, το χαμένο μου εαυτό...

Καταδικασμένη λοιπόν, σε αιώνια απομόνωση. Απo όλα εκείνα που αγάπησα, που ερωτεύτηκα και άφησα..

Καλή χρονιά :)