Έτσι γιατί την είδα...

Είναι φορές που μιλάω και δεν ακούγομαι....
Δεν είναι γιατί δεν έχει δύναμη η φωνή μου ...
Ούτε γιατί είναι αδύναμα τα θέλω μου ...
Είναι γιατί .... Κανείς δεν νοιάζεται ...
Για όσα λες και όσα θέλεις ...
Και είναι πιο εύκολο να μην με ακούν ...
Από το να μου πουν τα ψέματα που ζητάω ...
Και τότε εγώ τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνω???
Να μαζέψω όσα σκόρπισα ....
Να σκορπίσω όσα ένιωσα ...
Να κρατήσω ένα χαμόγελο..
Από εκείνα που μου χάρισε ...
Να αφήσω στα χέρια της την ελπίδα ...
Και απλά να φύγω...
Να εξαφανιστώ ....
Αν μπορώ ....

Βήμα βήμα...

Όταν τα όνειρα αρχίζουν να πονάνε,οι σκέψεις αιχμαλωτίζουν τον ίδιο σου τον εαυτό σε μια πραγματικότητα άλλη,
πέρα από αυτή που ανθρώπινος νους μπορεί να καταλάβει και Τα όνειρα έρχονται για να μας φέρουν αγάπη και θέληση για ζωή.

Σήμερα λοιπόν κάθομαι και γράφω για το αληθινό ενδιαφέρον.
Η αληθινή φίλη, αγάπη... είναι αυτή που σου κρατάει το χέρι, και ταυτόχρονα αγγίζει την καρδιά σου! Το λέω λοιπόν αυτό γιατί πιστεύω πως τόσο καιρό η καρδια μου πονούσε, και οι πληγές που είναι χαραγμένες πάνω της ακόμα επουλώνονται. Αλλα δεν περίμενα να καταφέρω να ξεχάσω τον πόνο αυτόν που αρκετές φορές προκαλούσαν κατάφλιψη.
Μου αρέσει να βλέπω πρόσωπα να χαμογελάνε... Τρελαίνομαι να ξέρω πως το γέλιο αυτό, το προκαλώ εγώ.. Νιώθω σα να μην υπάρχουν πληγές...
Kαι δεν θέλω να μην σταματισέι ποτε να χαμογελάει..
Και θέλω να ξέρεις πως ακόμα και όταν είσαι δακρυσμένη, κάποιος ίσως να ερωτευτεί το χαμόγελο που κρύβεις μέσα σου...
Ίσος δεν πρέπει να κλαίμε για το τέλος μιας σχέσεις... Πρέπει να χαμογελάμε για αυτές τις ωραίες στιγμές που πέρασαν, και να κρατάμε αυτές, και τίποτα άσχημο.
Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα σε πληγώνουν, πρέπει να συνεχίζεις να έχεις εμπιστοσύνη. Απλά να είσαι πιο προσεκτικη...

Δεν είναι ανάγκη να σ' αγαπούν για να ζεις.
Oχι
Aλλά είναι απαραίτητο ν' αγαπάς
Και σε διάλεξα γι' αυτό....
Kai ότι ακολουθήσει...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο μεγάλος φιλόσοφος Νίτσε
μετά την άρνηση της ύπαρξης της αγάπης,
κατονομάζει την μια και μοναδική
μορφή της αγάπης που πιθανότατα
θα συναντήσουμε στο κόσμο.
Την φιλία!


V_

Πληγές...

Δεν ξέρω αν πρέπει να σε μισώ...
Νιώθω όμως μισος..
οι πληγές στην καρδιά mου διαρκούν όσο θέλω εγώ?
Tο κόψιμό τους φτάνει όσο βαθειά εγώ το επιτρέπω να φτάσει?
Ξέρω πως η πρόκληση δεν είναι πως θα καταφέρw να επιβιώσw απο τις πληγές…
αλλά τι θα μάθω απ’αυτές…!

Ίσως όμως οι πληγές να ξανανοίξουν πριν καλά καλά κλείσουν…!
Ο χρόνος παίρνει μαζί του τον πόνο...
Η πληγωμένη καρδιά γιατρεύεται με τον καιρό…
Τη μελαγχολία ακολουθεί η χαρά και το δάκρυ ακολουθεί το χαμόγελο...
Ακόμα και η πιο βαθειά πληγή είναι σημάδι ζωής και αγάπης…και σημαίνει πως είσαι ικανός να νιώθεις, να αισθάνεσαι, να ζείς!




Όλα αυτά ξέρω πως τα γράφω για να τα διαβάζω και να τα ξαναδιαβάζω, μήπως και τα πιστέψω... Δεν νομίζω να τα εννοώ..
Είναι σα να δίνω συμπαράσταση και κουράγιο σε άλλες πονεμένες καρδιές...


Πιστεύω πως οι πληγές δε γιατρεύονται, συνηθίζουμε να ζούμε με αυτές....

Πόσο Ακόμα??

Πόσο ακόμα θα αντέχω να πονώ
πόσο ακόμα θα αντέχω να αντέχω
να μετρώ κάθε στιγμή κάθε λεπτό
που δε σ'έχω
Πόσο ακόμα θα μπορώ να καταστρέφομαι τα βράδια
δίχως φεγγάρι κι ουρανό μόνο πληγές μετρώ σημάδια
πόσο ακόμα θα μπορώ πόσο ακόμα θα αντέχω
δίχως φεγγάρι κι ουρανό δίχως εσένα να προσέχω
πόσο ακόμα

Πόσο ακόμα θα αντέχω να γυρνώ
 μέρα νύχτα δίχως προορισμό
Πόσο ακόμα θα αντέχω να αντέχω
 να πέφτω και να ζω στο κενό
Να γυρνώ μέσα στους δρόμους στο χαμό
 και τέλος δε μπορώ να βρω
Να μη σ'έχω

Πόσο ακόμα
 θα ζεις στην καταιγίδα του νου
 να πέφτεις δίπλα από σταγόνες από ύψος Θεού
Πόσο ακόμα
 θα ζεις μέσα σ'ομίχλη καπνού
 με δίχως κύρος μόνος φίλος λογική ενός τρελού

Πόσο ακόμα θα μπορώ να καταστρέφομαι τα βράδια
δίχως φεγγάρι κι ουρανό μόνο πληγές μετρώ σημάδια
πόσο ακόμα θα μπορώ πόσο ακόμα θα αντέχω
δίχως φεγγάρι κι ουρανό δίχως εσένα να προσέχω
πόσο ακόμα

Πόσο ακόμα θα ζεις μες την καταιγίδα του νου
να πέφτεις δίπλα από σταγόνες από ύψος Θεού
Πόσο ακόμα θα ζεις μες την ομίχλη καπνού
με δίχως κύρος μόνος φίλος λογική ενός τρελού