Τρίτη, Φεβρουαρίου 02, 2010

Πληγές...

Δεν ξέρω αν πρέπει να σε μισώ...
Νιώθω όμως μισος..
οι πληγές στην καρδιά mου διαρκούν όσο θέλω εγώ?
Tο κόψιμό τους φτάνει όσο βαθειά εγώ το επιτρέπω να φτάσει?
Ξέρω πως η πρόκληση δεν είναι πως θα καταφέρw να επιβιώσw απο τις πληγές…
αλλά τι θα μάθω απ’αυτές…!

Ίσως όμως οι πληγές να ξανανοίξουν πριν καλά καλά κλείσουν…!
Ο χρόνος παίρνει μαζί του τον πόνο...
Η πληγωμένη καρδιά γιατρεύεται με τον καιρό…
Τη μελαγχολία ακολουθεί η χαρά και το δάκρυ ακολουθεί το χαμόγελο...
Ακόμα και η πιο βαθειά πληγή είναι σημάδι ζωής και αγάπης…και σημαίνει πως είσαι ικανός να νιώθεις, να αισθάνεσαι, να ζείς!




Όλα αυτά ξέρω πως τα γράφω για να τα διαβάζω και να τα ξαναδιαβάζω, μήπως και τα πιστέψω... Δεν νομίζω να τα εννοώ..
Είναι σα να δίνω συμπαράσταση και κουράγιο σε άλλες πονεμένες καρδιές...


Πιστεύω πως οι πληγές δε γιατρεύονται, συνηθίζουμε να ζούμε με αυτές....

Δεν υπάρχουν σχόλια: