..:::...Μια ίδια μέρα...:::..

Μια ίδια μέρα, όπως την προηγούμενη...

Η κατάσταση του σώματός μου, όχι όπως θα ήθελε το ίδιο μου το σώμα να είναι...
Νιώθω σα να θέλω να φωνάξω....Νιώθω απαίσια...Σα να με τραβάνε να πάω κάπου που δεν θέλω.. Νιώθω κυνηγημένη...
Μήπως ειμαι για άλλη μια φόρα εγώ λάθος? Δεν μπορεί... Δεν γίνετε όχι.. Δεν το πιστεύω. Από όσες πλευρές κ αν το κοιτάξω, δεν είναι έτσι. Δεν μπορώ να το ανεχτώ πραγματικά

"ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΖΕΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΜΑ ΘΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΜΥΣΤΙΚΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΖΗΣΑΜΕ ΕΜΕΙΣ...ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΖΕΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΔΩ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ........."

Δεν μπορώ... Για άλλη μια φόρα το σώμα μου πονάει... Τα μάτια μου κόκκινα.... Νιώθω πάλι αυτόν τον φριχτό κόμπο στο στομάχι μου... Αυτή την φορά πονάω πιο πολύ.. Και δεν πρέπει... Δεν πρέπει γαμώτο. Φτάνει. Δεν έχω άλλα όρια.... ΦΤΑΝΕΙ. ΦΤΑΝΕΙ. ΦΤΑΝΕΙ. ΦΤΑΝΕΙ. Πώς μπορώ κ το ανέχομαι? Δεν μπορώ. Γιατί?
Πονάνε τα χέρια μου.. Πονάει η καρδιά μου.. Δεν αναπνέω σωστά για ακόμα μια φορά.. Και αυτό με αναγκάζει να παίρνω ανάσες από το σπρέι που χορηγούμαι..
Έχω κάνει λάθη στην ζωή μου... Είμαι άτομο θύμα Δεν το διάλεξα αυτό. Στην ζωή, ένας θα είναι το θύμα, κ ο άλλος το θήραμα. Δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό. Κανείς δεν μπορεί. Εγώ τουλάχιστον δεν έχω την δύναμη. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι απλά να το υποστώ κ να προσπαθήσω να συνεχίσω έτσι την ζωή μου. Πότε θα έρθει η μέρα που θα ακούσω¨"Έχεις δίκιο, συγνώμη"
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ? ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΖΗΤΑΩ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ?
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΝΑ ΣΑΠΙΖΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ?


Πονάω....
Ξέρω....

Υ.Γ empty