Μετράω αντίστροφα

Δεν μπορώ να μην γράψω αυτά που νιώθω..
Γιατί όσο τα κρατάω και τα σκέφτομαι με πονάνε πιο πολύ...
Δεν τα καταφέρνω να σε συγχωρέσω.. Δεν μπορώ...
Μπορεί με τον καιρό να τα καταφέρω.. Μπορεί να νιώσω καλύτερα.. Αλλα μου λείπεις...Δεν είναι το ίδιο χωρίς εσένα..
Αν με είχες προειδοποιήσει κάπως, να μην αισθάνομαι τόσο ηλίθια και τόσο άχρηστη.
Θέλω κάτι να σου πω...
Τελικά δεν υπήρχε ευτυχία?
Φοβόμαστε τόσο πολύ μήπως χάσουμε ότι έχουμε φτιάξει τόσο καιρό?
Όλο αυτό πια είναι μια συνήθεια? Το να είσαι ερωτευμένος είναι συνήθεια?
Είμαι λίγη?
Είμαι εγώ το θύμα? Υπάρχει θύμα σε αυτήν την κατάσταση?
Τι θέλουμε πλέον από την ζωή μας?
Γιατί αυτή η αγάπη να αντικαθίσταται από τον πόνο okay την θλίψη? Από την μοναξιά και την "απογοηρεουση" και τα εκατομμύρια ερωτήματα?

Δεν μπορώ να σε συγχορέσω... Δεν το έχω ξεπεράσει... Πιστεύω θα το κουβαλάω συνεχεια το ότι με άφησες και ότι εγώ δεν θα μπορέσω ποτέ να δώσω κάτι που θα σου δώσει η επομενη...

Φεύγω..με ένα δάκρυ